ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΠΟΘΕΣΙΩΝ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ!

Ξεχωρίζουν τοποθεσίες μεγάλου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος στην Πόλη του Μαραθώνα. (Πηγή απο το:

http://www.eie.gr/archaeologia/gr/02_DELTIA/Marathon.aspx)

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ-ΓΕΩΔΕΣΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ...

Είναι άξιο λόγου να δούμε το εμπεριστατωμένο παρακάτω άρθρο και ιδιαίτερα του ότι ο Μαραθώνας ισαπέχει το ίδιο με Αθήνα αλλά και με Κάρυστο:
http://reocities.com/Athens/Ithaca/5743/gr/geometry_g.htm

Δωδώνη

πόλεις που ισαπέχουν απ' την Δωδώνη

Το μαντείο της Δωδώνης αφιερωμένο στον Δία θεωρείται από τα παλιότερα και σημαντικότερα στον Ελλαδικό χώρο. Συγκέντρωνε πλήθος πιστών κυρίως από την Ήπειρο, την Μακεδονία και τα νησιά του Ιωνίου πελάγους. Η χρησμοί βασιζόταν στο θρόισμα της ιερής βελανιδιάς που εξηγούσαν οι ειδικευμένοι ιερείς. Ίσως μας ακούγεται κομπογιαννίτικο σήμερα αλλά οι απαντήσεις στα τότε ερωτήματα πρέπει να ήταν τουλάχιστον ικανοποιητικές για να συνεχίζει να προσελκύει διαρκώς πιστούς.

Ίση απόσταση από το ιερό της Δωδώνης έχουν:

• Δελφοί - Ιωλκός (1050 στάδια)
• Ολυμπία - Τροφώνιο μαντείο (1240 στάδια)
• Ελευσίνα - ανάκτορο Νέστορα στην Πύλο (1600 στάδια)
• Αθήνα - Σπάρτη (1700 στάδια)
• Δήλος - Αλεξάνδρεια Τρωάδος (2482 στάδια)
• Κνωσός - Μίλητος (3300 στάδια)
• Ρώμη - Βυζάντιο

Αντίστοιχες ιδιότητες παρουσιάζουν επίσης η Αθήνα, η Σπάρτη, το 'Αργος, η Δωδώνη, η Κνωσός, και η Πέλλα.

Η Σμύρνη ισαπέχει απ' την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη (1620 στάδια). (φ x 1000)
Ο Μαραθώνας ισαπέχει απ' την Αθήνα και από την Κάρυστο.

Αλλά και οι Δελφοί και οι Σάρδεις ισαπέχουν από το ιερό του 'Αμμωνα Δία στην Αίγυπτο.

τρίγωνα χρυσής τομής φ

Δεν υπάρχουν μόνο ισοσκελή τρίγωνα στον χάρτη, αλλά και πολλά τρίγωνα που ακολουθούν τον κανόνα της χρυσής τομής του αριθμού φ. Ενδεικτικά, η απόσταση Αθήνας - Ελευσίνας είναι 100 στάδια, και Αθήνας - Ναού Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα 162 στάδια....για περισσότερα στο link παρά πάνω.

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΚΑΙ Ο ΕΧΕΤΛΑΙΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ...

Σύμφωνα με αρχαίες αναφορές απο γνωστους συγγραφείς:

ΤΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Ο Πλούταρχος στο έργο του «Θησεύς», αναφέρει ότι πολλοί Αθηναίοι είδαν να ανοίγει η γη μπροστά τους και να ξεπροβάλει ο Θησέας από μέσα της κυνηγώντας τους Πέρσες. Ακόμα πολλοί είδαν τον ημίθεο Ηρακλή με το ρόπαλό του να ανοίγει τις σειρές των Ανατολιτών.

Ο Παυσανίας στα “ΑΤΤΙΚΑ” (Ι, 15,3) αναφέρει ότι πολλοί Αθηναίοι είδαν ανθρώπους άγνωστης ταυτότητας να πολεμούν δίπλα τους και μας δίνει μια παραστατική εικόνα για την μάχη που διεξήχθη.  

Αναφέρει ότι ο Θησέας παριστάνεται να βγαίνει από την γη. Επίσης αναφέρεται και ο ημίθεος Ηρακλής να λαμβάνει μέρος στην μάχη.
Μας μιλάει επίσης για την θεά Αθηνά η οποία επίσης έπαιρνε μέρος στην μάχη πάνοπλη, και οδηγούσε ένα άρμα με τέσσερα άλογα. Ακόμα στο πλευρό των Αθηναίων ήταν και ο θεός Πάνας ο οποίος μαζί με τους Πανίσκους του σκόρπισαν τον τρόμο και τον πανικό στους Πέρσες και οι τελευταίοι τράπηκαν σε φυγή. Ο Ηρόδοτος γράφει (ΣΤ ‘,105) ότι ο Φειδιππίδης (δρομέας μεγάλων αποστάσεων) κατά την διαδρομή του προς την Σπάρτη, λίγο πριν την μάχη, είδε στο Παρθένιον όρος τον θεό Πάνα.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτά που διηγήθηκε ο Φειδιππίδης στους Αθηναίους, τον συνάντησε ο Πάνας στην περιοχή του Παρθένιου όρους παραπάνω από τον Τεγέα. Τον φώναξε με το όνομά του και τον ρώτησε γιατί δεν φροντίζουν οι Αθηναίοι γι’ αυτόν, ενώ ο ίδιος τους είχε βοηθήσει κατά το παρελθόν και ότι το ίδιο θα κάνει και στο μέλλον. Οι Αθηναίοι μετά την νίκη τους λοιπόν του αφιέρωσαν ένα σπήλαιο που βρίσκεται στην βόρεια πλευρά της ακρόπολης και ο στρατηγός της μάχης του Μαραθώνα, ο Μιλτιάδης, μερίμνησε για την κατασκευή αγάλματος του θεού, το οποίο έφερε την επιγραφή “Τον τραγόπουν εμέ Πάνα, τον Αρκάδα, τον κατά Μήδων, τον μετ’ Αθηναίων, στήσατο Μιλτιάδης”.
 Τέλος η εμφάνιση ενός χωρικού με επίμηκες όπλο (όχι δόρυ ή κάτι άλλο γνωστό) έρχεται να ολοκληρώσει το πέπλο των μυστηρίων που συνέβησαν στην ιστορική εκείνη μάχη. Ο συγκεκριμένος «χωρικός» λοιπόν εθεάθη να φονεύει πολλούς από τους βαρβάρους και μετά το πέρας της μάχης εξαφανίστηκε. Οι έλληνες που μάχονταν δίπλα του αδυνατούσαν να τον κοιτάξουν κατάματα. Ένας που τόλμησε, τυφλώθηκε. Μετά την μάχη, οι Αθηναίοι έσπευσαν να ρωτήσουν το μαντείο των Δελφών γι’ αυτόν και έλαβαν την απάντηση: «Να τιμήσετε τον ήρωα Εχετλαίο» μετά από αυτό ανήγειραν μνημείο με λευκό μάρμαρο. Κανείς δεν είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα, ότι όλα αυτά συνέβησαν πραγματικά ή όχι. Λέμε μόνο τι γράφουν τα αρχαία κείμενα και οι πηγές. (Πλούταρχος-Παυσανίας-Ηρόδοτος)...Πηγή απο το: http://alexander-hellas.blogspot.gr/2013/01/blog-post_4565.html

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΩΣ-ΑΓΡΙΛΙΚΙ!

α. Μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων για το Ηράκλειο του Μαραθώνα!

Σύµφωνα µε τον Ηρόδοτο, (“Ιστορία”, VI 108) στο Ηράκλειο του Μαραθώνα στρατοπέδευσαν  οι Αθηναίοι το 490 π.Χ., κατά την επικείµενη Μαραθώνια Μάχη, όταν ήρθαν για βοήθεια και ενώθηκαν µαζί τους οι Πλαταιείς.

Το Ηράκλειο όµως είναι πολύ αρχαιότερο από την εποχή της µάχης. Το ιερό αυτό υπονοεί και ο Λουκιανός λέγοντας ότι: «ο Ηρακλής καθιερώθηκε ως θεός αλλά ο Ευρυσθεύς που τον διέταζε έχει πεθάνει. Ο ναός του Ηρακλέους, που ήταν σκλάβος, και ο τάφος του Ευρυσθέως,  που ήταν ο κύριός του, βρίσκονταν πολύ κοντά». (“Θεών εκκλησία”, 7) Η ιστορία για την εκστρατεία του Ευρυσθέα στον Μαραθώνα κατά των Ηρακλειδών, για την οποία θα µιλήσουµε στο Β΄ µέρος γεννά κάποιους προβληµατισµούς όσον αφορά τη θέση του ιερού. Κι αυτό γιατί τόσο η µαρτυρία του Λουκιανού ότι ο τάφος του Ευρυσθέα βρισκό-ταν πλησίον του ιερού του Ηρακλή, όσο και του Στράβωνα που τοποθετεί τον τάφο στη Μα-καρία πηγή, αποτελούν ισχυρά τεκµήρια για διαφορετική θέση του ιερού, όχι στο Αγριλίκι, αλλά στα Β∆ της πεδιάδας κοντά στη Μακαρία. Ο Γ. Σωτηριάδης τοποθετεί το ιερό του Ηρακλή στους ανατολικούς πρόποδες του όρους Αγριλίκι του Πεντελικού, στην περιοχή Βρανάς, και πολύ κοντά στην εκκλησία του αγίου ∆ηµητρίου. Σε απόσταση 100 περίπου µέτρων βόρεια της εκκλησίας είχε αποκαλύψει µεγάλο περίβολο όπου, κατ’ αυτόν, οι έφηβοι του Μαραθώνα γυµνάζονταν και εκπαιδεύονταν στη στρατιωτική τέχνη. Σ’ αυτό τον περίβολο υποστήριζε ότι βρισκόταν και το ιερό του Ηρακλή. Η γνώµη αυτή του Σωτηριάδη για τη θέση του Ηρακλείου βασίζεται και στην πεποίθησή του ότι εκεί κοντά βρισκόταν και ο δήµος του Μαραθώνος. Κατά τον Β. Πετράκο όµως, ή άποψη αυτή του Σωτηριάδη δεν επιβεβαιώνεται από ευρήµατα. Σύµφωνα µε τον Ν. Νέζη (“Τα Βουνά της Αττικής”, σ. 39) λίγο πιο πάνω από τα τείχη της αρχαίας ακρόπολης (βλ. κεφ. 8) και ακριβώς στη ράχη (365 µ.) αναφέρεται σε παλαιό χάρτη πως υπήρχαν ίχνη βωµού, πιθανώς του Ηρακλή Εµπυλίου. Το βωµό αυτό αναφέρει και ο Merl K. Langdon, (“A Sanctuary of Zeus on Mount Hymettos”, σ. 104-105), και προσθέτει ότι δίπλα στο βωµό βρέθηκε στάχτη και καµένα κόκαλα ζώων, καθώς επίσης και ένας µεγάλος αριθµός από πήλινα σκεύη τα οποία ανήκουν στη Γεωµετρική εποχή. Πάνω σε αυτήν την ράχη στο Αγριλίκι περπάτησα αρκετές φορές, όµως δε βρήκα ποτέ τίποτε που να µαρτυρά την ύπαρξη βωµού.Κάποτε µάλιστα που ξεκίνησα ανάβαση στην Πεντέλη από το Αγριλίκι συνάντησα έναν γνωστό µου βοσκό ο οποίος µου έδειξε ακριβώς την περιοχή όπου οι βοσκοί της περιοχής ονόµαζαν «Στ’ αρχαία». Ο ίδιος θυµόταν που παλιότερα ανέβαιναν συχνά διάφοροι και κατέσκαβαν την περιοχή. Όταν έφτασα εκεί, όχι απλώς δε βρήκα τίποτε που να δικαιολογεί την ονοµασία «Στ’ αρχαία», αλλά ούτε καν ίχνη σκαψίµατος.

β. Επιγραφές

Μια άλλη προτεινόµενη θέση για το Ηράκλειο είναι η περιοχή της Βαλαρίας, νότια από τον Τύµβο των Αθηναίων και βόρεια από την Μπρεξίζα, απ’ όπου προέρχονται δύο επιγραφές αναφερόµενες στο ιερό και στους αγώνες προς τιµήν του Ηρακλή. Η µία, που χρονολογείται στον πρώιµο 5ο αι. π.Χ. (πιθανώς αµέσως µετά τη µάχη), παρουσιάζει αναβαθµισµένη την εορτή και τους αγώνες για τον Ηρακλή που τελούνταν ως τότε σε τοπικό επίπεδο, προφανώς από ευγνωµοσύνη προς τον Ήρωα. (Ά. Ωνάσογλου, ό.π., σ. 64). 

Η δεύτερη επιγραφή αναφέρεται στον Εµπύλιο Ηρακλή, προσφώνηση η οποία συνδέθηκε µε τη ρήση «ΠΡΟΣΘΕ ΠΥΛΩΝ», ενός επιγράµµατος για τη µάχη του Μαραθώνα που αφορούσε τη θέση της παράταξης των Ελλήνων. Σχετικά µε αυτή την επιγραφή ο Πετράκος αναφέρει: «...είναι ένα επίγραµµα ελλιπές, που χρονολογείται µετά τα µέσα του 5ου π.Χ. αι. και µνηµονεύει την αφιέρωση κάποιου πολύτιµου πράγµατος στον Ηρακλή, ίσως για νίκη στα Ηράκλεια Εµπύλια· γιατί ο Ηρακλής που λατρευόταν στο Μαραθώνα ονοµαζόταν Εµπύλιος, αυτός δηλαδή που βρίσκεται στις πύλες.» Τόσο ο Πετράκος (Ό.π., σ. 50-51) όσο και ο Στ. Κουµανούδης (ΑΑΑ ΙΙ, 1978, 237) ισχυρίζονται ότι το επίθετο «Εµπύλιος» συνοδεύει το όνοµα του Ήρωα ως προσδιοριστικό του τόπου που βρίσκεται το ιερό του στον Μαραθώνα, στην είσοδο της πεδιάδας και στο στενό πέρασµα µεταξύ του όρους Αγριλίκι και της θάλασσας, που θυµίζει πύλες. Η αρχαία ονοµασία άλλωστε εκείνης της περιοχής ήταν Πύλαι. Αν είναι έτσι, τότε ο βωµός πάνω στο Αγριλίκι αποτελούσε ίσως έναν ακόµα χώρο για τη λατρεία του Ηρακλή ή κάποιας θεότητας.(ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΠΕΝΤΕΛΗ" ΤΟΥ ΟΡΕΣΙΒΙΟΥ ΣΕΛ.238 ΚΑΙ ΣΕΛ.239 http://www.iranon.gr/PO/penteli.pdf)

ΤΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΩΣ ΣΤΟ ΜΑΡΑΘΩΝΑ....

θέση Τσέπι, εκτεταμένο νεκροταφείο της πρώιμης Εποχής του Χαλκού (3200 - 2000 π.Χ.). Οι τάφοι, κτιστοί ορθογώνιοι, προορίζονταν για πολλαπλές ταφές.

Στο πεδίο του Μαραθώνα, όπου διεξήχθη η μεγάλη σύγκρουση, οι νεκροί Αθηναίοι αποτεφρώθηκαν και θάφτηκαν στο σημείο όπου έπεσαν· ένας ογκώδης σωρός επικάλυψε εν είδει τύμβου τα απομεινάρια τους (Τύμβος των Μαραθωνομάχων), ενώ παράλληλα στήθηκε τρόπαιο νίκης στην ίδια περιοχή. Ένα δεύτερο ταφικό σύνολο, το οποίο ανευρέθη στην παρακείμενη τοποθεσία Βρανά, έχει ταυτιστεί με επιφύλαξη με τον Τύμβο των Πλαταιέων, συμμάχων των Αθηναίων στο Μαραθώνα. Ο Μιλτιάδης, ηγέτης του ελληνικού στρατού κατά την αναμέτρηση, ο οποίος ενδέχεται να ετάφη επίσης στο πεδίο της μάχης, αφιέρωσε στο ιερό του Διός στην Ολυμπία ένα χάλκινο κράνος ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς το θεό.

Μερικά στοιχεία για τις θεότητες και το τέμενος του Ηρακλέως:

Στον απόηχο της αποφασιστικής σημασίας κατίσχυσης των Ελλήνων επί των Περσών στο Μαραθώνα (490) χτίστηκαν στην Αθήνα μία σειρά από οικοδομήματα εις ανάμνηση της σπουδαίας νίκης.

Έξαρση γνωρίζει μετά το 490 η λατρεία διαφόρων ελασσόνων θεοτήτων, ημιθέων και ηρώων (π.χ. Θησεύς, Πάν, Νέμεσις), οι οποίοι θεωρήθηκαν από τους Αθηναίους ότι στάθηκαν αρωγοί των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της μάχης του Μαραθώνα. Ένας από αυτούς ήταν και ο Πάν, στη λατρεία του οποίου αφιερώθηκε μικρό σπήλαιο στη βόρεια κλιτύ της Ακροπόλεως. Ο Ηρακλής, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην Αθήνα ήδη από τα χρόνια του Πεισιστράτου και των διαδόχων του, απέκτησε επιπλέον σύνδεσμο με τον Μαραθώνα· όχι μόνον οι Αθηναίοι είχαν στρατοπεδεύσει στο ιερό του Ηρακλέους πριν από τη μάχη, αλλά και η πηγή της περιοχής βαφτίστηκε Μακαρία από το όνομα της θυγατέρας του Ηρακλέους. Πηγή απο το: http://www.eie.gr/archaeologia/gr/chapter_more_2.aspx

O ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΕΥΚΑΝΣΗ ΕΝΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ!

Ε’.  Ο ψευδής Μαραθωνοδρόμος  Θα ενθυμώνται βεβαίως οι νεώτεροι Αθηναίοι μέχρι προ ολίγων ακόμη ετών εκτεθειμένον εν τινι προθήκη του κατά την γωνίαν των οδών Ερμού και Νίκης αρχαιοπωλείου της Μινέρβας ωραίον γύψι 

ΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΣΠΕΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

νον απέκμαγμα αρχαίου αναγλύφου, επισύροντος την κοινήν προσοχήν διά την ζωηρότητα της παραστάσεως και το θαλερόν των χρωμάτων.  Ήτο εκμαγείον επιτυμβίου στήλης ευρεθείσης τω 1838 κατά την Βελανιδέζαν εν τοις ανατολικοίς της Αττικής ου μακράν της αρχαίας Βραυρώνος και αποκειμένης πρότερον μεν εν τω Θησείω, από ετών δε ήδη εν τω κατά την οδόν Πατησίων Κεντρικώ μουσείω των αρχαιοτήτων. Παριστάνει δε η στενόμακρος αύτη στήλη γενειοφόρον οπλίτην βαίνοντα προς τα δεξιά και διά της αριστεράς κρατούντα δόρυ στηριζόμενον επί του εδάφους, την δε δεξιάν ερείδοντα παχέος παρά μηρού. Φέρει δε ο εικονιζόμενος οπλίτης χιτώνα και επ’ αυτού θώρακα, φορεί δε και κράνος και κνημίδας. Ήτο δε πάλαι επικεκοσμημένον το ανάγλυφον και διά χρωμάτων, επαυξανόντων ην γεννά πλαστικήν εντύπωσιν, ων οσημέραι αμυδρότατα κατέστησαν τα λείψανα. Και το μεν έδαφος του αναγλύφου ήτο ερυθρόν, κυανός δε ο θώραξ, ερυθρά δε τα επ’ αυτού κοσμήματα.  Η στήλη αύτη, ως παρατηρεί επιφανής αρχαιολόγος, είνε αξιολογώτατη διά την τέχνην, διότι και παρά τας παρατηρούμενας επί μέρους ελλείψεις το όλον διατηρεί το πλήρες θέλγητρον όπερ παρέχει καλόν αρχαϊκόν ανάγλυφον. Ο γλύπτης κατώρθωσε να εμποιήση εις το καλλιτέχνημα αυτούτην αίσθησιν της ηρεμίας και της ενότητος, είνε δε πασιφανής η αρμονία η παρατηρούμενη εν τη επινοήσει και τη εκτελέσει του έργου. Ο καλλιτέχνης περιορίζεται μεν εν τε τη καθ’ όλου παραστάσει και εν τω σχηματισμώ των μερών, ιδίως της κομμώσεως και των πτυχώσεων, μεταξύ ορίων τινών επιβεβλημένων υπό της εθάδος των χρόνων αυτού τεχνοτροπίας, αλλ’ η εμμονή αύτη εις τα παραδεδομένα συντελεί μόνον εις την απαλλαγήν του τεχνίτου από αξιώσεων και επιδεικτιώσης αυτοβουλίας, κατά δε τάλλα δεν δεσμεύει την ελευθερίαν αυτού και συναπεργάζεται τα βαθείαν εις τον φίλον και εκτιμητήν της αρχαϊκής τέχνης εμποιούν αίσθησιν κάλλος της επιταφίου στήλης.  Τοιούτον είνε το ωραίον αρχαϊκόν έργον του γλύπτου Αριστοκλέους, ον δεν πρέπει να συγχέωμεν προς τον ομώνυμον Αριστοκλέα, τον αδελφόν του Σικυωνίου Κανάχου, το παριστάνον τον πάνοπλον Αριστίωνα. Του τε τεχνίτου και του παριστανομένου νεκρού οπλίτου τα ονόματα μανθάνομεν εκ των κάτωθεν του αναγλύφου επιγραφών. Επί πολύν χρόνο ήτο μοναδικόν δείγμα της αρχαϊκής επιτυμβίου τέχνης των Αθηναίων, ώστε ασαφής και αμφισβητούμενος ήτο ακριβώς ο χρόνος καθ’ ον εσμιλεύθη. Αλλά σήμερον μετά την εύρεσιν και άλλων λόγων αναγλύφων αναμφηρίστως πιστεύεται, ότι είνε έργον των προ των Περσικών χρόνων. Και όμως τούτο δεν εκώλυε τους αρχαιοτέρους αρχαιολόγους να συσχετίζωσι την περιβολήν και στάσιν του Αριστίωνος προς την των Μαραθωνομάχων και πιστεύωσιν, ότι η στήλη ανταποκρίνεται προς την ζωηράν αυτών παράστασιν ην παρέχει ο Αριστοφάνης, ειρωνευόμενος μεν το αρχαιότροπον της ενδυμασίας, αποθαυμάζων δε την αρετήν των ανδρών.  Εκ τοιούτων δ’ αντιλήψεων ορμώμενα και έτι περαιτέρω παραγόμενα τα πλήθη, συνέχησαν τέλος τον οπλίτην της στήλης προς τον Μαραθώνιον άγγελον, και η σύγχυσις έγεινεν ακόμη μεγαλειτέρα, ότε τινές ενόμισαν, ότι ούτος ωνομάζετο Αριστίων, επειδή τούτο το όνομα έβλεπεν επιγεγραμμένον επί του αναγλύφου. Προήλθεν ούτω νέος λαϊκός θρύλος περί του αγγέλου, ον εμμέσως μόνον προεκάλεσεν η απειροτέρα των προτέρων χρόνων αρχαιολογία, ιδίως δ’ εξέθρεψεν η φαντασία του ελληνικού λαού, εξόχως ήδη εκ πάλαι σαγηνευθείσα υπό της διηγήσεως περί του εκ Μαραθώνος αγγείλαντος την μεγάλην νίκην.    ς’.  Περιέγραψεν ήδη ο τύπος το προ τινων ολίγων ημερών αφιχθέν εις Αθήνας παρισιακόν κομψοτέχνημα όπερ προωρίσθη ως άθλον των νέων Μαραθωνοδρόμων.  Είνε, γράφουσι, κύπελλον εκ καθαρού αργύρου. Έπρεπε να ρηθή μάλλον, ότι είνε φιάλη. Φέρει δε αύτη κατά μεν το άνω περίζωμα την επιγραφήν Ολυμπιακοί αγώνες 1896, επί δε της κάτω ζώνης τας λέξεις Μαραθώνιον άθλον έδωκε Μιχαήλ Μπρεάλ. Κοσμεί δε την κατωτέρα ταύτην ζώνην παράστασις πτηνών ιπταμένων και φυτών υδροβίων, αναφερομένων εις τα γνωστά από της αρχαιότητος έλη του Μαραθωνίου πεδίου, άτινα συνδέονται αναποσπάστως προς αυτήν την ιστορίαν της μάχης.  Αλλά διά τι είνε φιάλη το άθλον, όπερ έστειλεν εκ Παρισίων ο εισηγητής του Μαραθωνίου δρόμου καθηγητής Βρεάλ και διατί ωρίσθη αργυρότευκτον το βραβείον; Ουδείς μεν επεξήγησε του λόγους, αλλά βεβαίως δεν είνε τυχαία η εκλογή ούτε του δώρου ούτε της ύλης, εξ ης τούτο κατασκευάσθη. Πάντως δε ο Γαλάτης φιλέλλην είχε υπ’ όψιν τους εξής στίχους του Πινδάρου.      Οίον δ’εν Μαραθώνι συλαθείς αγενείων      μένων αγώνα πρεσβυτέρων αμφ’ αργυρίδεσσιν  και τον σχολιαστή του Πινδάρου λέγοντα Η πλουσία Μαραθών, ένθα ετελείτο τα Ηράκλεια• ην δε το άθλον αργυρά φιάλη.  Εκ των στίχων τούτων του μεγάλου ποιητού, ους ευρίσκομεν εν τη ενάτη ωδή των Ολυμπιακών, δι’ ης εξυμνεί τον Ολυμπιονίκην παλαιστήν Εφάρμοστον τον Οπούντιον και της ερμηνείας του σχολιαστού μανθάνομεν, ότι εν Μαραθώνι ετελούντο τα Ηράκλεια , αγώνες πανηγυριζομένοι προς προς τιμήν του Ηρακλέους, ων το άθλον ήτο αργυρίς , ήτοι αργυρά φιάλη. Σημειωτέον δε, ότι ο Ηρακλής μεγάλως ετιμάτο παρά των Μαραθωνίων, και κατά την μαρτυρίαν του Παυσανίου, ως αυτοί έλεγον, πρώτοι ελάτρευσαν αυτόν ως θεόν. Γνωστόν δε είνε και το Ηράκλειον, το ιερόν τέμενος του Ηρακλέους, εν ω ενεστρατοπέδευσαν οι Αθηναίοι προ της μάχης. Αντιστοιχεί δε τούτο προς την θέσιν ην κατέχει η φάραγξ η σήμερον λεγομένη Αυλώνα προς ανατολάς του χωρίου Βρανά και μεταξύ τούτου και του σημερινού χωρίου Μαραθώνος.  Οι εν Μαραθώνι προς τιμήν του Ηρακλέους τελούμενοι αγώνες ούτοι, όντες πιθανώς αρχαιότατοι, ουδεμίαν το κατ’ αρχάς είχον πάντως σχέσιν προς την εν τω πεδίω νίκην. Αλλ’ ίσως όμως αργότερον παρεισήχθη εις αυτούς ποιος τις υπαινιγμός ή τις ανάμνηις σχετιζομένη προς την μάχην. Άλλως δε η επέτειος αυτής επανηγυρίζετο υπό των Αθηνάιων εν αυταίς ταις Αθήναις την έκτην του μηνός Βοηδρομιώτος. Ο τόπος των Αθηνών, εν ω ετελείτο η επιμνημόσυνος της νίκης θυσία, ήτο το προάστειον το λεγόμενον Άγραι κατά τους σημερινούς παριλισσίους κήπους, ενώ έκειτο ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος. Προσεφέρετο δ’ εις αυτήν ετήσια θυσία πεντακοσίων αιγών, περί ης εφέρεται ο εξής θρύλος. Ελέγετο δηλαδή, ότι προ της εν Μαραθώνι μάχης οι Αθηναίοι είχον τάξη να θύωσιν εις την θεάν τόσας αίγας όσους βαρβάρους ήθελον φονεύσει. Αλλά διά το ανάριθμον των φονευθέντων Περσώνελιχεν ορισθή διά ψηφίσματος της πόλεως να θύωνται μόνον πεντακόσιαι κατ’ έτος αίγαι.  Και τοιαύτα μεν τα εις τους θεούς επινίκια ευχαριστήρια των Αθηναίων. Ο δε εισηγητής του νέου Μαραθωνίου δρόμου λίαν ευλόγως ηθέλησε να ενθυμίση την αρχαίαν των Μαραθωνίων τοπικήν εορτήν, ήτις ουκ απιθάνως εν τοις μεταγενέστεροις χρόνοις δεν ήτο άσχετος προς τας αναμνήσεις της μεγάλης μάχης, παρέχων αργυρίδα ως έπαθλον του νέου Μαραθωνοδρόμου. Και εν αυτή δε τη επιγραφή της αργυράς φιάλης, καίπερ φερούσης τύπον όλως νεωερικόν, υπακούεται αμυδρά τις ανάμνησις των παναθηναϊκών εκείνων αμφορέων οίτινες έφερον την απλήν και αρχαΐζουσαν επιγραφήν ΤΩΝ ΑΘΗΝΗΘΕΝ ΑΘΛΩΝ.  Πόσαι αύται αι αναμνήσεις της αρχαιότητος, από της επινοίας του δρόμου μέχρι της εκλογής του άθλου, ήτο φυσικόν να επέλθωσιν εις τον νουν του γηραιού καθηγητού του τιμώντος την γαλατικήν επιστήμην. Ο επιφανής ερευνητής, όςτις καθ’ όλον τον βίον ησχολήθη περί την μελέτην των γλωσσών και τους μύθους των αρχαίων, δεν ηδύνατο να λησμονήση τας ενδόξους σελίδας της ελληνικής ιστορίας, και η ωραία αργυρίς ην προσφέρει ως άθλον του νέου Μαραθωνίου δρόμου τεκμηριοί όλην εκείνην την στοργήν προς την αρχαιότητα, ήτις, αναδείξασα αυτόν εν τη νεότητι, είνε και τώρα το ωραιότερον κόσμημα των εξήκοντα και τεσσάρων ετών, άτινα λευκαίνουσι την σοφήν του κεφαλήν. Απο τον:  Σπυρ. Π. Λάμπρος